از آنجا که تجربه نشان داده که بسیاری از متقاضیان دریافت ویزاهای کانادا و استرالیا به پیامدهای دریافت چنین ویزاهایی واقف نیستند ضروریست تا مطالبی را از باب روشنگری بیان کنم. مطالبی حیاتی که به دلیل اشتیاق بیش از اندازه ی متقاضیان محترم برای دریافت ویزا، سهوا مورد توجه کافی قرار نمی گیرند و البته وکلا و مشاورین نیز تمایل چندانی به تفسیر آن برای مشتریان خود ندارند.
ویزاهای زیر مجموعه ی Business Visas چه در قوانین مهاجرتی کانادا و چه در قوانین مهاجرتی استرالیا، ویزاهایی موقت تلقی می گردند. این بدان معناست که به دارندگان چنین ویزاهایی، اجازه ی موقت داده می شود تا در کشور مورد نظر حضور یابند و در بازه ی زمانی اعتبار ویزا که معمولا بین دو تا چهارسال می باشد نسبت به راه اندازی یک کسب و کار اقدام نمایند و تعهداتی را در قبال کسب و کاری که ایجاد می کنند به عهده گیرند.
تعهدات متقاضیان، برای هر کدام از ساب کلاسها، متفاوت هستند برای برخی، کف سرمایه گزاری معینی باید رعایت شود، همچنین تعدادی نیروی کار بومی به کارگماری شوند و حتی در برخی ساب کلاسها باید به سطحی معین از گردش مالی سالانه دست یابند تا بتوانند تعهدات پذیرفته شده را انجام شده تلقی نمایند.
پس از طی نمودن موارد بالا و ایفای تعهدات ضمن ویزای دریافتی است که نومهاجرین، مجاز خواهند بود تا پرونده ی تقاضای ویزای اقامت دائم، افتتاح نمایند.
در حقیقت موضوعی که می خواهم با شفافیت کامل بیان کنم اینست که اگر زمان و هزینه های الزامی صدور ویزای اولیه را با زمان و هزینه های ایفای تعهدات مربوط به راه اندازی کسب و کار و همچنین زمان و هزینه های صدور ویزای اقامت دائمی را بخواهیم جمع کنیم به سرجمعی خواهیم رسید که در صورت اینکه مورد عنایت کافی قرار گیرد، بعضاَ باعث انصراف متقاضیان، خواهد شد.
برای روشن تر شدن موضوع، تلاش می کنم با استفاده از تجربیات گروهی از هموطنانی که قبلا چنین مسیری را طی نموده اند بانضمام تجارب عملی و دریافتهای شخصی، روند دستیابی نهایی مهاجرین را به ویزای اقامت دائم به شکلی جزئی و ملموس تر بیان کنم:
مرحله اول: ورود به گردشکار افتتاح پرونده:
ابتدا از برآورد میانگین هزینه ها و زمان انتظار برای دریافت ویزای مشروط به کانادا و استرالیا شروع می کنم:
میانگین مبالغی که وکلای مهاجرتی برای حق المشاوره یا حق الوکاله ویزاهای بیزینسی رایج دریافت می کنند (که در قواعد استرالیا موسوم به ویزای 186 است و در قواعد کانادا موسوم به IMP و کارآفرینی است.) بین 30 تا 35 هزار دلار می باشد.
ساب کلاسهای گرانتری نیز برای دریافت ویزای استرالیا و کانادا وجود دارند که از آن جمله می توان به ویزای استارتاپ کانادا اشاره نمود که حداقل مبالغ پرداختی اولیه ی متقاضیان از یکصدهزار دلار به بالا خواهد بود.
دوران انتظار متقاضیان برای صدور ویزا، بطور متوسط 12 تا 18 ماه است. دریافت مدرک زبان با نصاب معدل 4.5 تا 5 از ازمون در مقیاس آیلتس، از جمله شرایطی است که متقاضی اصلی پرونده و همراهان، در این ایام ملزم به ارائه هستند اگرچه در قواعد این نوع ویزا در استرالیا امکان پرداخت هزینه آموزش در استرالیا می تواند به حذف این شرط منجر شود. هزینه ی آموزش زبان در استرالیا شامل ده هزار دلار برای متقاضی اصلی و پنج هزار دلار برای همراهان بالای هجده سال می باشد.
متقاضیان پرونده در این دوران، بسیار با انگیزه هستند و شوق خلسه آوری را برای تصور آغاز یک زندگی جدید در آنسوی آبها، حس می کنند.
مرحله دوم: دریافت ویزای مشروط یا Work Permission:
با فرض اینکه پرونده ی متقاضیان در این مرحله، مردود یا Reject نشده و ویزای آنان در زمان مقتضی، صادر گردد، متقاضی آماده ی عزیمت شده و به همراه خانواده ی خود امکان ورود به کشور مقصد خود را می یابد.
ضرورت هایی که بلافاصله پس از ورود، چهره می نمایاند تهیه ی کلیه اقلامیست که نومهاجرین برای زندگی جدید نیاز دارند شامل اجاره منزل، اثاثیه ی منزل، اتومبیل، مدارک هویتی و مجوزهایی که به مهاجرین، اجازه ی تحرک اجتماعی می دهند مانند گواهینامه رانندگی، افتتاح فایل مالیاتی، احیانا تاسیس شرکت حقوقی و امثالهم
پس از اسکان و استقرار، نومهاجرین بلافاصله باید نسبت به تحقیق و بررسی شرایط تاسیس بیزنس خود اقدام نمایند. استراتژی راه اندازی کسب و کار، باید با توجه به تعهدات ویزا باشد مثلا دارندگان ویزای 186 استرالیا حداکثر دو سال زمان دارند تا بیزینس خود را تاسیس و در پایان سال چهارم (ساالی که اعتبار ویزای آنها به اتمام می رسد.)مدارک خود را جهت درخواست ویزای 888 یا ویزای اقامت دائم، به اداره مهاجرت، ارسال یا Submit کنند.
از جمله تعهداتی که مهاجرین استرالیا خواهند داشت به حد نصاب رسانیدن گردش مالی بیزینس ایجاد شده در دوره ی دوساله فعالیت آن می باشد.
از آنجا که در سالهای ابتدایی سرمایه گذاری و راه اندازی یک فعالیت اقتصادی جدید، برآورد گردش مالی معین، بشدت ابهام آلود است، چه رسد به اینکه چنین فعالیتی در کشوری غریب هم باشد که تمامی مولفه ای اقتصادی مربوطه، کاملا نامانوس و غیرقابل پیش بینی است ایفای چنین تعهدی، شرایط دشواری را به مهاجرین تحمیل می نماید و به همین دلیل است که غالب مهاجرین ورودی، عطای تاسیس بیزینس تخصصی خود را به لقای آن بخشیده و متمایل به خرید یک بیزینس فعال می گردند.
رایج ترین بیزینسهایی که خرید و فروش می شوند در حوزه ی خدمات پذیرایی یا Hospitality قراردارند. مواردی نظیر رستوران Restaurant، کافه Cafe، پیتزا فروشی Pizzeria و غیره می باشند.
باین لحاظ خرید و فروش این نوع بیزینسها رایج هستند که معمولا با قیمت هایی عرضه می گردند که علی الاصول در تمکن مهاجرین هستند و با میزان سرمایه گذاری الزامی مهاجرین نیز سازگاری دارند و از طرف دیگر، اداره ی چنین بیزینسهایی، حداقل در تصور افراد ناآشنا، کاری سخت، ارزیابی نمی شود.
در باره ی خرید بیزینس و معضلات و دردسرهای آن مطالب بسیاری وجود دارد که عدم اشرافیت مهاجرین بدانها، سبب ساز ورود خسارات سنگین مالی می گردد لیکن ورود به آنها، در حوصله ی این مقاله نیست. تنها به ذکر یک نکته ی بسیار حیاتی اکتفا میکنم که در غالب موارد، مهاجرین به هیچوجه نمی توانند برروی درآمد احتمالی این بیزینسها حساب معینی باز کنند و شاید بتوان ادعا کرد که در بهترین شرایط بتوانند هزینه های خودشان را حاصل کنند همچنین اگر انتخاب و خرید بیزنس، از سر بی حوصلگی و بدون بررسی جوانب آن صورت گیرد خسارات مالی بسیار وحشتناکی را هم می تواند به مهاجرین تحمیل کند که چه بسا در طول پروسه ی ایفای تعهدات ویزا، از حداقل چند صد هزار تا چند میلیون دلار را شامل گردد.
با توجه به مطالبی که قبلا در باره انواع ویزاهای کانادا یا استرالیا اشاره کردم زمان انتظار برای طی نمودن این دوره از حداقل دو تا شش سال می تواند بدرازا کشیده شود. این دوران، اوقات مهاجرین و خانواده ی ایشان را بشدت درگیر می نماید و مهمترین شاخصه ی آن خستگی فیزیکی، نگرانی و دلهره از درست انجام شدن فرایند تعهدات ویزا می باشد.
مرحله سوم: افتتاح پرونده برای تقاضای ویزای اقامت دائم:
در این مرحله ، مهاجرین ملزم به تهیه ی مدارکی هستند که نشان دهنده ی ایفای تعهدات آنان باشد که می تواند شامل مدارک تاسیس بیزینس، قراردادهای استخدام نیروی کار، مدارک حضور و غیاب کارکنان و مدارک پرداخت حقوق و مزایا و اقلامی که برای پشتیبانی مالی کارکنان، ضروریست مانند بیمه، مالیات بر حقوق کارکنان و Superannuation یا صندوق ذخیره ی کارکنان
مدارک مربوط به سرمایه گذاری های انجام شده شامل مدارک مربوط به خرید بیزینس و یا اقلامی که برای تاسیس یا راه اندازی آن هزینه گردیده است، لیست و ارزش تجهیزات خریداری شده برای بیزینس و دیگر هزینه های جانبی انجام شده که تایید کننده ی میزان سرمایه گزاری ضروری باشد بانضمام فاکتورهای خرید و مطابقت پرداختهای بانکی برای اثبات سرجمع هزینه کرد مهاجر در این باره، از جمله مدارک اصلی خواسته شده برای بررسی پرونده می باشند.
همچنین صورتهای مالی که موید گردش مالی بیزینس باشد و به مستند صورت حساب بانکی بیزینس قابل اثبات باشد از دیگر مدارک مورد درخواست افسر پرونده می باشد. لازم به ذکر است که با توجه به قواعد فعلی ویزای 888 (ویزای اقامت دائم استرالیا)، گردش مالی حداقلی که قابل پذیرش است معادل سیصد و پنجاه هزار دلار به صورت سالانه باید باشد.
هر چند که در باره ی کف مبلغ گردش مالی در قواعد مهاجرتی کانادا مورد مشابهی نداریم لیکن نشان دادن گردش مالی معقول و متناسب با سرمایه گذاری، جزئی لاینفک از مدارک خواسته شده است تا افسر پرونده را متقاعد نماید که بیزینس مورد نظر را فعال، تلقی کند.
مدارک مربوط به پرداخت مالیات بیزینس شامل Tax return و GSTدر دوره ی زمانی مورد بررسی، از دیگر مدارک الزامی می باشند.
اگرچه کاملا پذیرفتنی است که سالهای آغازین فعالیت هر بیزینسی توام با زیان مالی باشد و بدیهی است که مهاجرین می توانند با مستند کردن واقعیت رویدادهای مالی و خود، از پرداخت مالیات معاف باشند اما نشان دادن زیان دهی بیزینس چندان مطلوب فرایند صدور ویزای اقامت دائم نمی باشد. از طرف دیگر دارنده ی بیزینس مکلف به پرداخت GST یا مالیات بر ارزش افزوده، می باشد که حدودا ده درصد میزان درآمد حاصله ی بیزینس می باشد. بزبان ساده اگر گردش حداقلی بیزینس در استرالیا را بخواهیم مورد نظر قرار دهیم یعنی بازای هر سال سیصد و پنجاه هزار دلار درآمد، برای دو سال فعالیت لااقل باید بیش از هفتاد هزار دلار فقط برای مالیات بر ارزش افزوده پرداخت نموده باشیم.
به مبالغ بالا می توان هزینه ی استفاده از مشاور مالی را نیز اضافه نمود که برای تدوین و گردآوری سوابق مالی چنین گردشکاری، رقمی حدود بیست تا سی هزار دلار را شامل می گردد.
به شرط اینکه مشکلات غیرمترقبه ای بروز نکند، زمان معروف بررسی پرونده تقاضای ویزای اقامت دائم در کانادا و استرالیا، چیزی بین 18 تا 36 ماه را شامل می گردد. از شاخصه های این دوران می توان به خستگی، کلافگی از طولانی شدن بلاتکلیفی و کماکان دلهره و اضطراب از ناحیه ی نتیجه ی نهایی بررسی پرونده اشاره کرد.
به هزینه های توضیح داده شده در این دوره باید هزینه قرارداد جدید با وکیل مهاجرتی و پرداخت هزینه های دولتی بررسی پرونده را هم اضافه نمود.
مرحله ی چهارم: اعتراض به رای مردودی احتمالی
بسیار محتمل است که رسیدگی به پرونده ی تقاضای ویزای اقامت دائم با مشکلاتی روبرو شده که منجر به ریجکتی یا مردودی پرونده گردد. از جمله دلایل اصلی که می تواند بروز چنین اتفاق ناخوشایندی، را رقم بزند کم کاری و بی مسئولیتی وکیل مهاجرتی و همچنین، سهل انگاری و بی توجهی مهاجرین، نسبت به ایفای تعهداتشان است.
پرداختن به چرایی دو دلیل بالا نیاز به شرح و بسطی دارد که هدف این مطلب نیست تنها خاطرنشان می سازد که در مواجهه با چنین رخدادی، به طور مسلم، ترتیباتی پیش بینی شده است تا بتوانیم به رای صاده، اعتراض کنیم و در صدد رفع اشکالات مطروحه و اثبات حقانیت خود در سطوح عالی تر، باشیم.
علیهذا باید توجه کرد که برای چنین اقدامی نیز ملزم به عقد قرارداد دیگری با وکیل بوده که مستلزم تحمیل هزینه های جدید و البته، یکی دو سال، دلواپسی و اضطراب مجدد می گردد.
به هر حال اگر فرض کنیم که مهاجر ما در خلال این پروسه ی طولانی، پایداری کرده و همه ی این سختیها، فشارهای سنگین روحی و روانی و هزینه های بسیار سنگین را تحمل کند و با فرض اینکه پس از گذر از شرایط ذکر شده، دست مهاجر به ویزای اقامت دائم برسد تازه در مسیری منطقی قرار می گیرد که برای ادامه ی طبیعی جریان زندگی خود چه شغلی را برگزیند که بتواند حداقل های زندگی و سپس ارضای جاه طلبی ها را تامین مالی کند.
اگر از فشار های روانی سنگین این دوران و صدمات وارده ، صرفنظر کنیم، برآورد حداقل هزینه هایی که از کیسه ی مهاجر رفته است حداقل نشاندهنده ی رقمی بیشتر از یک میلیون دلار و همچنین از دست رفتن حداقل 5 یا 6 سال از بهترین سالهایی است که می توانسته منشاء درآمدهایی باشد که حتی به مراتب بیشتر از هزینه های نقدی پرداخت شده داشته باشد.
هزینه های زندگی در یک کشور پیشرفته ی غربی تناسبی با عرف درآمد و هزینه در کشور مبدا مهاجرین ندارد ولذا هزینه ی گذر از این دوره، بسیار سنگین خواهند بود و اگر پیرو اشتباه در انتخاب بیزینس، با فقدان درآمد و یا تحمل ضرر و زیان کسب و کار نیز مواجه شویم جمع ضرر وزیان مالی غیرقابل تصوری را تحمل خواهیم کرد.
چگونه مهاجرت خود را در قبال چنین پیش آمدهای ناگواری بیمه کنیم؟
آنچه روند موفقیت مهاجرین را از مخاطرات مشروحه در سطور بالا در امان نگاه میدارد در وهله ی اول، انتخاب صحیح ساب کلاس ویزاست و اگر به غیر از ویزاهای بیزینس، انتخاب دیگری وجود نداشته باشد، بهترین راه حفظ سرمایه و سلامت روانی مهاجرین، بهره مندی کامل از تحقیقات شخصی و مشاورین کاربلد است .
آنچه مسلم است با کیفیت ترین و حتی ارزانترین ویزاهای کشورهای کانادا و استرالیا، ویزاهایی است که قبل از عزیمت متقاضیان، منجر به صدور ویزای اقامت دائم گردند یا بزبان بهتر، متقاضیان مهاجرت با در دست داشتن ویزای اقامت دائم، اقدام به مهاجرت نمایند چرا که افرادی که با چنین ویزایی وارد کشور مقصد گردند بدون فون وقت می توانند از امتیازات شهروندی و بخصوص اعتبار مالی آن بهره مند شده و به زندگی جدید خودرا تثبیت کنند.
با توجه به تعاریف بالا، ویزاهای Skilled Worker بعنوان بهترین ساب کلاس صدور ویزا تلقی می شوند که هم در قواعد مهاجرتی استرالیا و هم در مورد کانادا وجود دارند. اگرچه احراز شرایط اولیه برای این نوع ویزاها دشوار است لیکن به طور قطع و یقین، تن دادن به درگیری و عبور از سختی های اولیه، مزایای بیشماری را نصیب مهاجرین خواهد کرده و همزمان مانع ورود خسارات جدی می شوند.
از طرفی، حق الزحمه ی مشاوره افتتاح پرونده ی تقاضای ویزاهای اسکیلد ورکر، بانضمام هزینه های دولتی آن حداکثر بین هشت تا پانزده هزار دلار تخمین زده می شود و بخوبی مشخص است که به مراتب از روند تقاضای ویزای بیزینس کمتر است.
اما مهمترین دشواری ساب کلاس Skilled Worker Visas، که بسیاری از منقاضیان را باشتباه انداخته و به سمت دیگر ساب کلاسهای ویزا، سوق می دهد کسب حد نصاب ضروری از آزمونهای بین المللی زبان انگلیسی است که در مقیاس آزمون IELTS، کسب حداقل نصاب هفت از هر چهار مهارت زبانی، شامل: Reading, Writhing, Listening, Speaking (خواندن، نوشتن، سخن گفتن و شنیدن کلام) است.
دشواری یادگیری زبان انگلیسی، آنهم در حدی که از سد تستهای بین المللی عبور کند قابل درک و پذیرش است اما چیزی که قابل پذیرش نیست روگرداندن از مواجهه با یک مشکل قابل حل و درافکندن خود و خانواده ی خود در دام مهلکی است که می تواند به شکست عظیم مالی و عاطفی، منجر شود.
بهترین توصیه ی ممکن به علاقمندان مهاجرت، سرمایه گذاری در یادگیری زبان است آنهم در حدی که هم متضمن پاس کردن شرایط ویزا باشد و هم راه گشای اختلاط با جامعه ی انگلیسی زبان در فردای هجرت
اما اگر شرایط اخذ ویزای Skilled Worker را نداشته باشیم چه؟
بدیهی است که برای متقاضیان، در این باره، محدودیت های وجود دارند. متقاضیان ویزای اسکیلد ورکر به لحاظ سنی برای افتتاح پرونده ی تقاضا، محدودیت دارند و همچنین محدودیتهایی نیز به لحاظ برخی مختصات تحصیلی نظیر رشته، مقطع، نوع دانشگاه و حتی معدل نیز وجود دارد. همچنین سوابق کار مرتبط با رشته ی تحصیلی که مستند به پرداخت حق بیمه ی متقاضیان باشد نیز گلوگاهی دیگر در کسب امتیازات لازم، بشمار میرود.
از اینروست که برخی از متقاضیان ویزا که با محدودیت های برشمرده روبرو می گردند ولی در عوض دارای سوابق فعالیت های کسب و کار یا مدیریتی و تمکن مالی هستند تنها از طریق ساب کلاس های بیزینس امکان دریافت ویزا را خواهند داشت.
اما بیاد داشته باشید که دانش وکلای مهاجرتی دارای رجیستر کشورهای هدف، غالبا تنها در حوزه ی قوانین مهاجرتی و چگونگی اخذ ویزا، خلاصه می شود و لذا نباید اعتماد کورکورانه به ایشان، مبنای ساماندهی جریان آتی کار و زندگی در کشور غریب، قرار گیرد.
متقاضیان مهاجرت از طریق تاسیس بیزینس ، مکلف هستند که برای طراحی کار و فعالیت خود، تحقیقات گسترده ای داشته باشند تا اولا زمان و سرمایه ی خود را در کسب و کاری قرار دهند که بنا دارند گذران مابقی زندگی خود را از طریق آن شغل انجام دهند.
اگر چنین متقاضیانی اسیر وسوسه ی عافیت طلبی و سهل انگاری شوند و مشاغل غیر مرتبط با تخصص خود را اختیار کنند دیرزمانی نمی گذرد که متوجه میشوند که چه میزان از سرمایه ی مالی و چه میزان از وقت خود را به هدر داده اند.
در باره ی نحوه ی انتخاب شغل، چگونگی ایفای تعهدات مهاجرین بیزینسی، مطالب بسیاری برای آگاهی بخشی وجود دارند که در حال حاضر بصورت شفاهی و در قالب جلسات مشاوره ای، آماده ی عرضه ی حضوری یا آنلاین دارم.
اما مجددا تاکید می کنم که بهترین راه برای کسب موفقیت در مهاجرت، ابتدا انتخاب ویزاهایی است که ویزای اقامت دائم را قبل از عزیمت دریافت کنید و برای این منظور سرمایه گذاری روی یادگیری زبان بهترین راه چاره است.
